Terapia psychodynamiczna oparta jest na założeniach teorii psychoanalizy, której twórcą jest Zygmunt Freud. Zgodnie z tą teorią, podstawą objawów chorobowych jest brak realizowania nieświadomych psychicznych reprezentacji pobudzenia pochodzącego z wnętrza organizmu tzw. popędów, którym jedna ze struktur osobowości (Superego) nie pozwala na wkroczenie do świadomości i tym samym na realizację. W efekcie tego stanu rzeczy muszą one szukać innej drogi ujścia. Tą drogą okazują się być objawy neurotyczne, tworzące nerwice. Ponieważ psychoanaliza zakłada istnienie obszarów psychiki, które nie są dostępne świadomości zwana jest także psychologią głębi.

Terapia psychodynamiczna to metoda terapii zaburzeń psychicznych, czyli trudności w funkcjonowaniu społecznym lub psychicznym jednostki, które noszą znamiona cierpienia i zlokalizowane są wokół objawu osiowego danej choroby. Jej celem jest reorganizacja struktury osobowości, na drodze redukcji obron patologicznych, integracji dążeń i oczekiwań. Zasadniczy cel, jaki stawia sobie pacjent, to poznanie i zrozumienie siebie, co ma implikować poprawę ogólnegofunkcjonowania.                                                                                                                                 

            Pionierką podejścia psychoanalitycznego, poza samym Zygmuntem Freudem, była także Margaret Mahler, prekursorka teorii relacji z obiektem. Teoria ta traktuje o rozwoju relacji między matką a dzieckiem. Bardziej istotne niż faktyczny stan tych relacji jest jednak rozwój wyobrażeń dziecka na temat siebie w relacji z matką (obiektem).

            Obiekt jest celem dla kształtującego się popędu, a odpowiednia relacja umożliwia rozwój aparatu psychicznego. Pierwotnym obiektem jest pierś matki z uwagi na to, że jako pierwsza zaspokaja potrzeby psychofizjologiczne dziecka. Do autorów działających w ramach tej koncepcji zalicza się między innymi Melanie Klein, Otto Kernberg, Erik Erikson, John Bowlby, Donald Woods Winnicott, Harry Sullivan, William Fairbairn.